Lionheart is geen nieuwe band, maar werd reeds gevormd in 1980. Tussen 1981 en 1984 speelde Lionheart regelmatig live shows en ondersteunde zowel Def Leppard als Whitesnake tijdens hun Britse tours. Pas in 1984 boden CBS Records in de VS hen een contract aan.
Na een periode van schijndood werd de band in 2016 gereanimeerd en bestaat uit stichtende leden Dennis Stratton (lead gitaar / achtergrondzang, Iron Maiden), Steve Mann (lead gitaar / keyboards / achtergrondzang, Michael Schenker Group), Rocky Newton (basgitaar / achtergrondzang, Michael Schenker Group) en ‘nieuwkomers drummer Clive Edwards (UFO, Wild Horses)en zanger Lee Small (Shy).
All I Want Is You schiet het album op gang met een erg retro jaren 80 hairmetal geluid. De song zit goed in elkaar en zou zelfs zoveel jaren geleden een hit kunnen zijn geweest. Behind The Wall is de gevoelige tranen-plengende ballade van het album. Ook dit was een hit, ware het niet dat anno 2020 de radiostations zich enkel beperken tot hun kutformats en MTV tot een allerbedenkelijkst niveau is gezakt. Dit is dus een prachtig nummer dat jouw oren nimmer zal bereiken, tenzij je zelf op zoek gaat naar goede muziek en op Lionheart stuit. Five Tribes is een snel nummer en neigt al wat naar Iron Maiden en consorten. Ook thematisch zit Lionheart op dit nummer in het spoor van Maiden. High Plains Drifter blijkt een aanstekelijke hardrocksong met wijdbeens gitaarwerk.
Kingdom Of The East mag dan beginnen met Aziatische klanken, toch doet het nummer me erg aan country ‘n’ western denken en roept het herinneringen op aan de hoogdagen van Bon Jovi. Outlaws Of The Western World sluit hier goed op aan en wekt het beeld op van een met cowboylaarzen en -hoeden gesierde hardrockband. Op Overdrive rijdt een Californische glam metal band met wapperende haren in de wind met een oversized cabriolet over je heen. Still It Rains On Planet Earth (Lacrimosa) zet de sfeer met tientallen kaarsen, grandioze gitaren, een rustig tempo en een bombastisch einde. De hoogdravende hardrock van The First Man klinkt op het eerste gehoor erg pompeus en oubollig. Bij een tweede luisterbeurt klinkt het nummer al wat beter. Al valt het wel op dat deze track nogal veel hardrock en heavy metal clichés bevat.
Titeltrack en liefdeslied The Reality Of Miracles is een meer dan degelijke hardrocksong, maar mist toch nog wat pit om me werkelijk te overtuigen. Maar misschien bevat het net genoeg meligheid om in de jaren 80 een hit geweest te zijn. Thine Is The Kingdom heb ik ettelijke keren herbeluisterd en ik vind het zeker geen slechte song. Maar het nummer gaat naar mijn gevoel teveel richting christelijke hardrock op. De band sluit het album af met het toch iets mindere, maar heel herkenbare Widows.
